Westland – Natuurlijk pretendeer ik niet alles te weten over wat er in de Tweede Wereldoorlog in het Westland gebeurd is, louter en alleen ‘omdat ik het heb meegemaakt’. Wel heb ik er talloze herinneringen aan, want ik was tussen de vijf en tien jaar in die tijd. Zoals over de eerste oorlogsdagen, het met mijn vader bekijken van neergestorte vliegtuigen bij het Staelduinse Bos en langs de – ik meen – Wateringseweg, het marcheren van Duitse soldaten door de straten van Naaldwijk, de hoge sneeuw die in onder meer in 1942 viel en waar wij in
speelden ik zie het nog zo voor me. Het reikte tot over mijn knieen. Ook hoor ik nog de neven hoesten die bij ons op onze zolder waren onderdoken voor het ontlopen van de razzia.. en de razzia zelf die ik in de Van Lijnschotenlaan meemaakte, omdat ik ineens een kind van mijn tante moest zijn, Ook herinner ik me nog heel goed de Duitse soldaten, die in de Emmastraat met mitrailleurs op voorbijkomende vliegtuigen schoten waar wij bij stonden (!). Het is allemaal in mijn geheugen gegrift. Daarom begrijp ik ook zo goed,dat juist die oorlogsverhalen in Ouder Westland van AD Westland zo graag gelezen worden. Ik ben ze gaan schrijven nadat ik in 1995 het boek Gemeente Naaldwijk 1940-1945 had gelezen. Dat is een belangrijke inspiratiebron geworden, maar ook oud kranten en dagboeken. Donderdag 2 februari vertel ik er weer een. Geplukt uit de twee dagboeken van Jeane Zwinkels, de Rode Kruismedewerkster en van Cornelis Sala, banketbakkersknecht, beiden uit Naaldwijk. Zij helpen mij met hun notities mijn herinneringen beter met de lezer te kunnen delen. Het gaat deze keer over het ‘nieuwe geld’ van zink, maar ook over de arrestatie van een groep jongeren, die sabotage hebben gepleegd om de bezetters zo veel mogelijk dwars te zitten. Maak het mee in 1942, probeer die krant te pakken te krijgen. En lukt dat niet dan is er altijd nog het digitale krantenknipsel hieronder.
Geachte heer Van Holstein,
Uw stukjes “Ouder Westland” lees ik graag, want ik kan me ook nogal eens herinneren waqarover u schrijft. Zo ook op 2 februari. Ik kan me Jeane Zwinkels (en haar zus en moeder) nog goed herinneren, want zoals u schrijft kwam ze vaak, ook na de oorlog nog, bij mijn tante Rie Rooney. Ik heb nog een paar foto’s in huis van een feest van opa en oma Rooney waar ze alle drie waren.
En daar gaat het nu om. Het is maar een kleinigheid, maar kan belangrijk zijn bij een zoektocht: Rooney schrijf je met “oo” en de kapelaan heet Brinkman en niet Bunkman. In mijn herinnering was deze laatste de snelste rozenkransbidder die ik ooit meegemaakt heb. Gedurende heel de oorlog heb ik bijna elke dag het “lof” bijgewoond (u weet wel, de avonddienst in de RK-kerk ), ook heeft hij met de aanwezige gelovigen in de hele oorlog na de Hoogmis gezongen voor de Koningin in het ” Domine salvam fac reginam nostram” (Heer zegen onze koningin ) en er is bij mijn weten nooit een aanmerking over gemaakt door de Duitsers
Groeten,
Jan Rooney.